“Het Groningenveld alleen nog gebruikt als back-up voor extreme situaties” lezen wij. Nu zitten wij met een Oorlog denk ik in één van de meest extreme situaties die we ons kunnen voorstellen in Europa. Veel mensen die niet uit Groningen komen denken: “Wat moet er nog erger zijn dan dit om weer het gasveld in productie te nemen? Open met die kraan!”
Ook ondervind ik het zelf, mijn meerjarig contract verliep en moest qua maandelijkse lasten een behoorlijke stap omhoog. Daarmee voel je de pijn direct in je portemonnee. De pijn hoe afhankelijk wij zijn van fossiele brandstof, hoe slecht de alternatieven nog zijn. Hoe duur de aanpassingen voor de particuliere sector zijn om van het gas af te gaan. Om maar niet te praten over de mogelijke investeringen die sommige bedrijven doen, zoals de kweker die wij hier laatst in de Raadzaal hadden.
De VVD vindt het een precaire zaak. Op tv hoorde ik laatst een treffende metafoor. Wij als Groningers hebben geen vertrouwen op een goede afloop, inspraak of een correcte afhandeling. Het is als je auto uitlenen aan de buurman, die hem vervolgens in de prak rijdt, en een maand later weer aanklopt om de auto te lenen. Dat voelt niet goed.
Wij staan daarom achter de zienswijze. Al is het alleen maar om duidelijk te maken dat de staat niet als slechte ex bij ons aan kan kloppen wanneer de nood hoog is. Alternatieven zoeken is daarom noodzakelijk. Echter, als blijkt in uiterste geval van maatschappelijk belang. Blijkt dat wij als natie afhankelijk zijn van het gas. Is het niet de bedoeling dat we direct zwichten. Dan moeten wij als gemeente, als provincie en als inwoners duidelijk één front vormen. Waarbij duidelijk is dat het Groninger gasveld niet alleen lusten heeft maar ook lasten. En die lasten wegen zwaarder dan de lusten.
Tot zover voorzitter.